En nu?

En nu? Nu gaan we morgenvroeg eerst maar eens op vakantie. Om te beginnen naar de Dolomieten om net als vorig jaar een paar stevige wandelingen te maken en om de Maratona te rijden, op 29 juni, om aansluitend Nederland Europees kampioen te zien worden ("Der Mannschaft huilt, Nederland herrezen"). Daarna naar Frankrijk voor La Marmotte op 5 juli, 174 km fietsen over de bergen met als apotheose, alsof het nog niet genoeg is geweest, de voor altijd blijvende uitdaging, de Alpe d'Huez. Ik heb er nu al zin om die berg helemaal te vermorzelen.
Daarna in de Provence nog twee weken even helemaal niets doen ...

Foto-album Alpe d'HuZes-week

Klik HIER en zie alle eigen foto's van de Alpe d'HuZes-week, juni 2008!
Méér foto's zien en via verslagen meegenieten van een schitterende week en een prachtige dag? Ga dan naar dé Alpe d'HuZes site http://www.opgevenisgeenoptie.nl/.

Terugblik op een geslaagde onderneming

Op 29 augustus 2007 mailde ik Emile Jansen, deelnemercoördinator, dat ik mij definitief wilde aanmelden voor deelname aan Alpe d'HuZes 2008.
Het was het begin van onzekere, maar vooral uitdagende onderneming, die iets meer dan negen maanden zou gaan duren. Op twee fronten moest ik aan de slag: 1) Allereerst was het 'all hands on deck' om vóór 1 oktober het minimaal benodigde sponsorbedrag van € 2500 bijeen te brengen, waarbij ik aansluitend voor de opgave stond om in een half jaar tijd de overeengekomen inspanningverplichting voor een sponsoropbrengst van minimaal € 8888,88 waar te maken. 2) In de tweede plaats moest ik natuurlijk gaan trainen, trainen en nog eens trainen om uiteindelijk op 5 juni zeven keer die berg op te kunnen fietsen. Hoe is het mij, achteraf gezien, allemaal bevallen?

Wat de sponsoring betreft wilde ik vóór alles eerst zekerheid hebben over die eerste € 2500. Dus benaderde ik daarvoor drie "bevriende" bedrijven: Van Herwerden Wielersport (zit bij ons om de hoek; ik ben er een zeer tevreden klant), Sportschool Exercise (ben al jaren met veel plezier lid) en JdR Cycling (organiseert heerlijke fietsvakanties op Mallorca). Tot mijn blije verrassing reageerden ze alledrie positief en had ik zo in één klap € 3000 bij elkaar. Het zou niet moeilijk zijn om met een paar mooie brieven enkele grote bedrijven zover te krijgen om voor het goede doel ruim in de beurs te tasten, ... dacht ik. Hiervoor verzond ik in het najaar héél veel brieven naar allerlei soorten bedrijven. Allemaal zonder resultaat. Op veel van die brieven moet ik nóg antwoord krijgen. Veel bedrijven waren wel zo beleefd om mijn anderhalf kantje lange brief op een keurige manier af te doen. Daardoor weet ik dat het geen enkele zin heeft om bedrijven zomaar te benaderen. Ze worden onderhand gek van de stortvloed aan bedelbrieven voor het goede doel die ze over zich heen krijgen (soms wel tientallen brieven per week). De grotere bedrijven hebben bovendien een (meerjaren) sponsorbeleid, op welke basis het sponsorbudget al minstens een jaar tevoren is toegedeeld. Als eenvoudige jongen kom je daar echt niet meer tussen.
Dus werd het bikkelen om toch nog een paar bedrijven warm te krijgen voor een sponsorbijdrage. Uiteindelijk heb ik dat slechts via "netwerken" voor elkaar gekregen en dan nog vooral dank zij alle inspanningen van André Collavino van JdR Cycling. De les die ik heb geleerd is simpel: benader een bedrijf zo persoonlijk mogelijk, het allerliefst vanuit een reeds bestaande (zakelijke) band. Vertel enthousiast je verhaal en wel zo dat mensen het jou "gunnen" dat de actie een succes wordt, waar zij daarom graag aan willen bijdragen. En bij onvermijdelijke tegenslagen steeds voor ogen houden ons belangrijkste motto "Opgeven Is Geen Optie". Aldus heb ik via bedrijven een sponsorbedrag opgehaald van € 5600. Daar is bijgekomen een opbrengst van € 1300 van de Spinningmarathon bij Sportschool "Jack Slagman" en een opbrengst van € 3615 (voorlopige totaal opbrengst € 10.515) via donaties van familie, vrienden, buren, bekenden en collega's. Gebleken is dat vooral mijn weblog, die gaandeweg heel veel lezers trok, heeft gezorgd voor de relatief hoge opbrengst in de categorie 'familie en relaties'. Begonnen als complete internet-nerd heb ik het overigens onwijs leuk gevonden een eigen site en weblog op te bouwen en bij te houden.

Dan wat de training betreft. Met als basis mijn computer-geregistreerde traininggegevens van vorig seizoen, mijn eerdere Marmotte-ervaring, het topsport-medisch onderzoek van Guido Vroemen, de adviezen van Sportschool Exercise en met behulp van de Fietscoach (bijlage "Fiets") had ik een min of meer compleet trainingsplan uitgewerkt. En ik moet zeggen: ik heb er zeer veel baat bij gehad. Het is gewoon erg handig als je (per maand) weet hoeveel kilometers je hebt te fietsen en hoeveel tijd er aan spinnen en krachttraining besteed moet worden. Door je trainingsdoelen per maand vast te stellen (en niet per week) blijft het geheel overzichtelijk en kun je je bovendien wat meer flexibiliteit in de uitvoering veroorloven. Klik HIER als je mijn Trainingsplan nog eens wilt bekijken of scroll naar mijn bericht van 29 mei waar ik de verrichte trainingsarbeid vanaf 1 november 2007 heb gespecificeerd. Mijn conclusie: Met 5000 traningskilometers op de weg, waaronder een paar grote 250-km toertochten en een weekje klimmen in de bergen (of een paar wekenden in de heuvels), met daarnaast een paar keer per week spinnen op de sportschool (m.i. zeer effectieve, maar helaas erg onderschatte trainingsmethode) en krachttraining in de zaal (versterking bovenlijf, m.n. rug en buik) is het goed te doen om zeven of acht keer de Alpe d'Huez op te rijden.

Tenslotte het allerbelangrijkste.
Terugblikkend op de hele periode heb ik heel veel plezier beleefd aan het trainen, aan het fietsen in Limburg, Sauerland en op Mallorca, Ronde van Vlaanderen, noem maar op, tot en met de superklimdag op 5 juni. Ook heb ik mij met onverwacht veel enthousiasme ingezet voor de sponsorwerving en vind ik het geweldig dat we met elkaar het onhaalbaar geachte wereldrecordbedrag van meer dan drie miljoen euro bijeen hebben gefietst.
Maar toch zal ik als meest waardevolle ervaring vooral blijven koesteren hoe goed het voelt om echt iets voor een ander te kunnen betekenen, hoe goed het voelt om daar zoveel warmte, kracht en inspiratie voor terug te krijgen, hoe goed het voelt om dat gevoel met anderen te kunnen delen, dat enige, echte, onaantastbare, super-de-luxe Alpe d'HuZes-gevoel!

In de wolken

Als je dan uiteindelijk om tien voor acht boven op de top van de Alpe d'Huez voor de zevende en laatste keerde finish passeert, en je hartstochtelijk wordt toegejuicht door een menigte toeschouwers en je wordt omhelst door Vronie en vervolgens door Bart, André, Wim, Peter Kapitein en door nog een stuk of wat onbekende bewonderaars, dan word je overvallen door een wel zeer groot en glorieus gevoel van welbehagen. Dan raak je van verrukking compleet buiten jezelf. Dan wordt je ook van binnen dus echt wel heel erg blij. Dat stralende, triomfantelijke gevoel, dat helemaal in de wolken zijn, dat heb ik nog een paar dagen vast kunnen houden, gelukkig. Inmiddels ben ik weer geland, met beide benen op de grond, ook gelukkig!
Dezelfde avond hebben we het overwinningsmaal genoten en met veel drank overgoten in ons favoriete pizza-restaurant. Heerlijk. Dezelfde nacht vertrokken André en Wim weer naar Nederland. Helaas. De laatste dag, vrijdag, terwijl Vronie en Bart nog een paar colletjes verschalkten, werd ik onverwachts door Jan Willem van de AD op een telefonisch interview getracteerd. Het werd een leuk gesprek, uitmondend in een aansprekend artikel in de zaterdag-krant - Haagse editie.
De rest van de dag stond in het teken van de grande barbecue en het afsluitende, grandioze dansfeest. Stel het je voor: honderden mannen en vrouwen, maandenlang op een houtje gebeten, gebonden aan ultra-strenge trainingsschema's en sportdiëten, het ultieme doel gehaald, niks hoeft meer, alles mag, die meute, die massa, overspoeld door drank en ophitsende rockmuziek, die komt tot een onvermijdelijke, geweldige ontlading, die gaat natuurlijk, dat kan toch niet anders, volledig en integraal uit haar dak!


Kortom, het was die laatste avond best gezellig daar in die Grote Tent op de camping.












De volgende ochtend, op zaterdag, reden we net zoals we waren gekomen weer terug naar huis.
Bij het inrijden van de straat ("Nee, hè..") had ik het al gezien, de hele voortuin vol met om je te schamen zoveel ballonnen en slingers en vlaggen, alles in de kleur oranje. Met bloemen, nog meer bloemen, sms-jes, e-mails, telefoontjes en op zondag een spontaan te mijner ere inderhaast georganiseerd burenstraatfeest werd onze Alpe-d'HuZes-super-feest-week op sublieme wijze afgesloten.

De Grote Dag

Die nacht sliep ik opnieuw uitstekend. Half vier de wekker. Zachtjes opgestaan, rekoefeningen, melk in de pan en op de electrische plaat, koffie zetten. Neus buiten de deur, hmm.. droog en niet koud! Wielerkleding aan, voor de zekerheid toch maar een extra hesje - en overschoenen. Hele fornuis onder de overgekookte melk. Lijf insmeren met uierzalf, brood en koek smeren, lekker dikke Brinta-pap eten, daarna rijstevla, dan nog brood erbij proppen en koffie slurpen. Dus was ondertussen iedereen wakker en waren Bart, André, Wim en Vronie al gauw druk in de weer om mij op tijd de deur uit te krijgen. Geen tijd meer om in te rijden.
Om acht minuten over vijf gaf Peter Kapitein het startschot. De meute ging op weg voor de eerste klim. Die eerste liep niet niet geweldig. Mijn hartslag vloog te snel omhoog, tot boven de 160 HR. Ook vanwege m'n winterjack had ik het al gauw veel te warm. De eerste klim ging in 01:24:18 met een gemiddelde HR van 151 (kcal 1311). Vlug suisde ik naar beneden, in 20 à 25 min. Beneden aangekomen stond ik half bevroren hevig te bibberen van de kou. Voor die overmatige afkoeling, die in de afdaling ontstaat als de rijwind door je natte kleding blaast, zou ik de hele dag geen goede oplossing vinden. Anderen, met motorpak en integraalhelm, hadden zich overduidelijk beter op de afdaling voorbereid.
Met brood van Bart, gelletje, gevulde bidon en goede moed begon ik opgewekt aan de tweede ronde. In 01:24:08 en met een gemiddelde hartslag van 144 (kcal 1204) kwam ik boven. Opnieuw snel naar beneden en na verzorging door Bart weer op weg naar boven. Deze keer met begeleiding van André. Halverwege: lekke band. Zonder omhaal verwisselde André zijn wiel met het mijne en kon ik in no time mijn weg vervolgen. André zou hierna nog drie keer samen met mij naar boven rijden. Deze derde en ook de vierde beklimming kende, behoudens dreigende kramp, verder geen problemen en gingen in resp. 01:24:56 (HR 145; kcal 1250) en 01:26:10 (HR 142; 1211kcal). Heel verrassend stond John van Herwerden boven aan de finish op me te wachten, héél erg leuk natuurlijk. De vijfde beklimming, samen met Vronie, ging ronduit moeizaam. Dat blijkt ook wel uit de tijd die ik er over deed, 01:35:08 (HR 139; kcal 1323). De voorlaatste klim duurde voor mijn gevoel erg lang, maar was sneller dan de vijfde, namelijk 01:32:28 (HR 136; kcal 1232).
Ondertussen was het gaan regenen. Dus dat betekende voorzichtig manoevreren in de afdaling. Ik zag onderweg dat Leo zijn doel had bereikt en het met zes beklimmingen voor gezien hield. Koud en doorweekt bereikte ik ons huisje, waar we vanwege de regen hadden afgesproken. Onder het aantrekken van droge kleding bespraken we de mogelijkheid van een achtste beklimming. Ik voelde dat ik het fysiek moest aankunnen, maar dat het waarschijnlijk in de tijd niet haalbaar zou zijn (20.00 uur laatste startmoment). Al gauw werd de knoop doorgehakt: de zevende klim zou tevens de laatste worden. De laatste beklimming vorderde gestaag. Wel begon mijn rug te protesteren en ook begonnen de pezen van mijn knieën en de kuitspieren zeer te doen. Op het laatst was ik toch nog fit genoeg om naar de finish toe te versnellen en kwam ik uit op een tijd van 01:35:07 (HR 126; kcal 1175).

Oh, wat een week! (>74km>>5020km)

In de bejaarde Citroën Xantia van Bart, die ons de hele verdere trip zijn trouwe diensten zou blijven bewijzen (die auto bedoel ik), vertrokken we zaterdag, 31 mei, om 8.40 uur goedgemutst en volgeladen, met drie fietsen achterop, naar Frankrijk. Het was een zonnige en warme dag. Om 20.00 uur arriveerden we op Camping la Cascade (tegenover La Piscine aan de voet van de Alp). Daar namen we onze intrek in huisje Grand Confort nr. 119. Viel echt niet tegen, ook al moesten we het zonder lakens stellen. Zondag vroeg uit de veren, uitgebreid ontbijt, in de middag met aangenaam bewolkt weer met z'n drieën lekker fietstochtje gemaakt tot aan het stuwmeer van Allemont (44 km). 's Avonds pasta in de Grote Tent op la Piscine, waar voorzitter Coen zijn eerste briefing hield. Met Leo en Marion, die verbleven in een huisje op Camping La Colporteur, de rest van de avond doorgebracht. Maandag regen, regen, regen, dus dat werd lanterfanteren met een boekkie en een beetje ronddolen in de Casino-supermarkt. Het zag er blauw van alle Alpe d'HuZes-petjes.

Na het avondeten in de Grote Tent werd weer naar het hoogtepunt toegewerkt: de dagelijkse briefing van Coen over het thema veiligheid, over het weer, de wielerkleding, de jarigen, de catering, de bike-chips, over Alpe d'HuZUS en over nog veel meer. De woorden van Coen missen hun uitwerking nimmer en droegen weer volop bij aan het hand over hand toenemende massale verbroederingsgebeuren. Beetje klef werd het soms wel, moet ik toegeven.
Dinsdag weer vroeg uit de veren voor een heerlijke ochtend-Capuchino met krantje op het zonovergoten terras van Café de Paris. Daarna de langverwachte wielerkleding ophalen en passen en weer ruilen, net zo lang tot alles goed was. Die middag nog even rondgefietst tot het opnieuw begon te regenen. Tot dan toe had ik nog maar weinig meters bergop gefietst, ook vanwege m'n blessure. Leo daarentegen, was al drie keer de Alp opgefietst. En omdat het de laatste klim helemaal niet liep, heeft hij bij de plaatselijke fietsenboer nog gauw even een spiksplinternieuwe, haast niks wegende Look-fiets gekocht. Het vertrouwen was direct helemaal weer terug.

De woensdag, the day before, stond geheel in het teken van Alpe d'HuZUS. Het idee was dat alle partners (meest vrouwen) van de renners (meest mannen) ook een keer of meer naar boven zouden fietsen. Het werd een geweldige happening. Vronie deed natuurlijk ook mee en kwam als negende (van de 40) over de finish.
André en Wim waren die ochtend, na een nacht doorrijden, bij ons gearriveerd. Anré kon het niet laten stante pede zijn fiets in elkaar te zetten om met Vronie mee naar boven te rijden. Dat zou hij nog vaak gaan doen.

Duizend maal dank!

Zóveel indrukken, zóveel topervaringen, zóveel sfeer, warmte en enthousiasme, daar zijn geen woorden voor. Dus begin ik er ook niet aan een verslag te maken van wat een fantastische Alpe d'HuZes week is geworden met als hoogtepunt, hoe kan het anders, de grote dag der beklimmingen op 5 juni. Dus verwijs ik naar het foto-verslag dat je bereikt door hier te klikken.

Toch wil ik proberen in enkele afleveringen 'iets' over te brengen van onze belevenissen.
Om te beginnen wil ik mijn dank overbrengen. Duizend maal dank aan André, Bart, Wim en Vronie. Zij hebben er op 5 juni met z'n vieren als één team voor gezorgd dat ik heel de dag ben doorgekomen. André heeft 4,5 keer met me mee geklommen, zijn achterwiel afgestaan toen ik lek reed, proviand en extra kleding naar boven gefietst en mij onderweg gecoached ("niet te hard Eric ... één tempo aanhouden ... ga door, gaat goed zo"). Bart (mental coach) is de hele dag aan de voet van de berg gebleven om te zorgen voor nieuw proviand, voor droge kleding, voor vulling van de bidons en voor opbeurende teksten. Wim zorgde voor overall assistentie en is een paar keer heen en weer met de auto gereden. Vronie is een klim meegefietst en was verder in algemene zin mijn steun en toeverlaat. En daarnaast werden wij als renners bij start en finish en overal langs de weg elke keer weer opnieuw hartstochtelijk toegejuicht door vrolijk uitgedoste super-enthousiaste toeschouwers, de hele dag door.

Missie volbracht

Lieve vrienden, het is gelukt: zeven keer Alpe d'Huez. Velen hebben het 'live' kunnen volgen op http://www.opgevenisgeenoptie.nl/. Zóveel warme reacties heb ik gehad! Niet te geloven gewoon! Natuurlijk probeer ik iedereen persoonlijk te bedanken voor alle steun en lieve woorden. Het was geweldig!

Klaar voor de start

Het is kwart voor acht. Bart moet er zo aankomen. En dan met z'n drieën in de Citroën op weg naar Camping La Cascade in Bourg d'Oisans. Ons huisje is van het type "Grand Confort". De foto's op de camping-site onderstrepen het tegendeel. Maakt niet uit.
Gisteren voor het laatst naar de fysiotherapeut geweest. Roberto Ruiz van Anthropos heeft goed werk geleverd. Ik heb besloten dat mijn blessure vanaf vandaag helemaal over is. En als ik op die berg onverhoopt stil kom te staan, dan beloof ik dat ik dit nimmer aan de blessure zal wijten. Want die heb ik immers niet meer.
We zullen vanavond wel laat aankomen. Morgen de boel een beetje verkennen. Als het kan probeer ik natuurlijk een internetcafé of zoiets te vinden, zodat ik op deze website een paar impressies kan weergeven.
In ieder geval is de grote dag 5 juni live op Radio 2 te volgen en op de site www.opgevenisgeenoptie.nl
Vrienden, tot later.

Méér dan 10.000 euro sponsorgeld!

Er gebeuren soms dingen, die geloof je gewoon niet. De tienmiljoenste bezoeker van de Efteling? Dat kunnen ze écht niet zo precies uitrekenen. Dat is doorgestoken kaart! Daar kiezen ze op een mooie zondag gewoon een fotogeniek, lief schattig allochtoon klein meisje voor uit, die dan, afgescheept met een paar vrijkaartjes, voor de broodnodige publiciteit met foto en onderschrift hup zo de krant in wordt gedonderd.
Dus als er zoiets toevalligs gebeurt dat écht wél waar is, dan wordt het pas geloofwaardig als je er serieus bij zweert, dus met het spug op de vingers. Daarom verklaar ik hierbij, op rechts van de 'Y', 'H' en 'B' natte toetsen, dat vanochtend om 10.35 uur de onhaalbaar geachte 10.000 euro grens is gepasseerd, dank zij een telefoontje van -en nou komt het- André Collavino van JdR Cycling Mallorca. André, die samen met zijn compagnon Wim Bédorf ter aanmoediging en ondersteuning óók van de partij zal zijn op 5 juni (én klaar zal staan om mij zonodig te vervangen; God verhoede het!), belde mij om in dit verband nog een paar zaakjes door te spreken. Terloops meldde André dat hij, koud terug van Mallorca, bij zijn familie nog gauw honderd euro had kunnen lospeuteren. Op dat moment drong plots het besef tot mij door dat, staande op een saldo van € 9.905,00, die mededeling betekende dat de nooitgedachte mijlpaal van 10.000 euro sponsoropbrengst was bereikt. Uitgerekend dankzij André, die als eerste in de onderneming geloofde, die maanden zijn relaties heeft bestookt en met JdR Cycling daardoor voor veruit de grootste sponsorbijdrage heeft gezorgd, die ook heeft klaar gespeeld dat de spinningmarathon bij Jack Slagman er kwam en een succes werd en die, als hij dit straks leest, het maar niks vindt dat hij zo op het erepodium wordt gezet. Eigen schuld, André!

Eindrapportage trainingsperiode 1 november 2007 tot 1 juni 2008

Nog zeven dagen en dan weten we wat al die trainingsarbeid in de afgelopen maanden heeft opgeleverd. Op papier lijkt alles dik in orde. In het trainingsschema (klik erop en het schema springt voor je neus) staan alle trainingsdoelen (aantal kilometers/trainingsuren) gekwantificeerd. Op de weg heb ik in totaal 4946 km getraind, terwijl ik er 4500 had gepland. Vergeleken met vorig seizoen heb ik zelfs ruim 700 km méér afgelegd. Met 987 wegkilometers was deze meimaand een topmaand.
Het aantal spin-uren is t.o.v. de planning (73 uur) ietsje achter gebleven en komt op een totaal uit van 69:50 uur. Dat is wel bijna 9 uur meer dan vorig seizoen.
Het totaal aantal uren, dat ik aan spinnen én wegtraining heb besteed, bedraagt 266,5 uur, d.i. ruim 40 uur meer dan vorig seizoen. Als ik ook de uren krachttraining in de zaal meetel, d.i. 25,3 uur, dan kom ik uit op een trainingstotaal van afgerond 292 uur over een periode van 7 maanden, i.c. 29 weken.
Mijn gemiddelde trainingsintensiteit over de totale trainingsperiode komt daarmee uit op 10,1 uur per week!
Ben ik hier nou blij mee? Jazeker wel! Ik heb buiten heerlijk getraind en veel meegemaakt (o.a. 6 x gevallen). Spinnen is altíjd leuk en ook de krachttraining in de zaal verliep veel en veel beter dan gedacht. En mijn gewicht? Dat is blijven steken op 77 kg terwijl het volgens een kniesoor het er 76 hadden moeten zijn.
Kortom, op basis van al het trainingsgeweld ben ik helemaal klaar voor de strijd ... ware het niet dat ik nog steeds zit opgescheept met die akelige heupblessure...

Nog heel even

Nog heel even. En dan is het zover. Dan wordt de magische grens van 10.000 euro overschreden. De huidige stand is € 9.785,00. Dus lieve vrienden, collega's, landgenoten, als iemand van jullie nog wil doneren, doe dat alsjeblieft deze week en/of meld het mij via support@ericdevroome.nl. Op deze manier weet ik door wie allemaal ik op 5 juni naar boven wordt geduwd!

Nog heel even. En dan is het 5 juni. Dan is de grote dag daar. Voor wie het leuk vindt is de grote Alpe d'HuZes-dag helemaal LIVE te volgen via RADIO 2 en bovendien -ook helemaal LIVE- via de site www.opgevenisgeenoptie.nl.
Wat kun je op de site zoal verwachten:
- actuele informatie over de beklimmingen
- een uitgebreid weblog met prachtige verslagen en verhalen
- veel inbreng van supporters en renners
- live beelden van de aankomst

Count Down naar 5 juni is begonnen: nog 10 dagen!

Vanwege een verkeersafsluiting van de A4 (10 auto's op elkaar) moest ik me zelfs nog haasten om een beetje op tijd aan te komen in het Velodrome in Amsterdam voor de Alpe d'HuZes ploegenpresentatie. Aldaar kwam ik terecht in de rommelige drukte van groepjes opgewonden pratende renners, nerveus heen en weer benende vrijwilligers van de organisatie, dolende mensen, gejaagd op zoek naar teamgenoten of kennissen, en toeschouwers die het hele gebeuren, met koffie en een broodje in de hand, geamuseerd aan het volgen waren. Kortom, iedereen is er klaar voor, iedereen wacht op het startschot dat echter pas over 10 dagen afgaat, om acht minuten over vijf in de vroege morgen van 5 juni. Leo en Kees hadden net hun baanclinic achter de rug. "Met Jan Bos!" vertelde Marion met onverholen trots. Onderstaande foto ontving ik zojuist als bewijs.
Na de opening door onze voorzitter Coen van Veenendaal werden alle 100 individuele renners stuk voor stuk door de speaker naar voren geroepen voor de publiekspresentatie. Wat mij een beetje benauwde -het was een bedenkelijk kijkende Leo ook opgevallen- was dat de groep overwegend bleek te bestaan uit jonge, krachtige renners. Later, bij de presentatie van de estafette-teams, werd het evenwicht weer enigzins hersteld. De rest van de middag was voor de verdere kledinguitgifte (zie wat een mooie outfit we hebben), een muziekoptreden (jammer van de slechte akoestiek) en een heuse veiling. Om niet al te laat ook nog bij het verjaardagsfeestje van Ilse te kunnen zijn (Vronie was daar al) moest ik de altijd inspirerende toespraak van Peter Kapitein laten schieten. Het was tot en met het feestje (jawel Ilse) een prima dag.

Trainingsperiode ten einde + een kans gemist (>68km>>4946km)

Vandaag was het zover. De allerlaatste trainingsrit in Nederland, vóórdat we volgende week zaterdag naar Frankrijk afreizen. Vronie en ik hebben er in lekker zonnig weer (met een beetje ruwe wind) een herstellend, toeristisch tochtje van gemaakt. Als fietsende vogelaars hebben we fazanten, ooievaars, jonge eendjes en nijlganzen gespot en lammetjes, heel veel dartelende lammetjes. Het maakt Zuid Holland tot de mooiste provincie van Nederland, zou je bijna gaan denken. Deze week volgt de eindrapportage van de afgelopen zeven trainingsmaanden.
Hiernaast het artikel over Alpe d'HuZes en mij in de Voorburgse Courant. Tsja, het is zeker een leuk verhaal geworden, maar ronduit jammer is toch wel dat mijn Voorburgse hoofdsponsors, namelijk Sportclub Exercise en Herwerden Wielersport uiteindelijk niet in het artikel worden genoemd. En dat terwijl ik zonder hun support niet eens aan dit avontuur begonnen zou zijn. Een gemiste kans!
Morgen, zondag, staat geheel in het teken van de groots opgezette ploegenpresentatie in het Velodrome in Amsterdam.
Ik kijk er naar uit.

'De vis wordt duur betaald' (>138km>>4878km)

Gisteren lekker in het avondzonnetje gegeten op het terras van eetcafé de Bijlen in Leiden. Samen met mijn jongste zoon Stefan. Onderwerp van gesprek: tóch weer mijn heupblessure! Dat kwam omdat ik mij net daarvoor had afgebeuld, naar Zandvoort en weer terug, in een 101 km lange D2-training (waarbij je continue een flinke druk op de pedalen houdt), ook bedoeld als test voor mijn heupblessure. Gevolg: een heftige pijnreactie in heup, bil en lies. Dus dat vertelde ik aan Stefan met daarbij het verhaal dat ik sinds een paar dagen bij de fysiotherapeut loop, die heeft geconstateerd dat de blessure wordt veroorzaakt door een verwringing van het SI-gewricht (mogelijk ten gevolge van een valpartij) en dat de fysiotherapeut goede hoop heeft dat de blessure kan worden verholpen door een intensief oefenprogramma, bedoeld om weer enige bewegelijkheid in het linker SI-gewricht terug te brengen. "Denk jij óók dat mijn blessure zo op tijd over is", vroeg ik hoopvol aan Stefan? En alleen al omdat ik al meer dan vier jaar zijn studie geneeskunde betaal, rekende ik natuurlijk op een bevestigend antwoord. Reactie van Stefan: "Ik weet niet of die oefeningen veel zin hebben. Het SI-gewricht zit met banden en kapsels zó stevig vast, dat je dit niet met een paar oefeningen zomaar soepel krijgt". "Maar wat is dán de oplossing?", was natuurlijk mijn volgende vraag. "Pa, je bent een oude man", zei Stefan en hij vervolgde "Als wie dan ook van jouw leeftijd zó intensief traint, dan krijg je vroeg of laat onvermijdelijk met blessures te kampen. Je gewrichten, je hele gestel, het heeft de veerkacht niet meer om zo'n intensieve trainingsbelasting goed op te vangen. Accepteer je beperkingen". Het spreekt vanzelf dat ik de wijsheden van deze jonge blaag niet zomaar kan accepteren. Dus gaat deze oude man op 5 juni onder het motto 'Op Hoop van Zegen' die 7 beklimmingen gewoon even doen en wel als volgt: 1) ik ga heel trouw en heel intensief (8x per dag) alle voorgeschreven oefeningen doen, 2) ik stop accuut met trainen en gun mijn lijf de resterende twee weken rust (alleen nog heel rustige herstelritjes) en 3) ik zorg ervoor dat ik op 5 juni een volle strip pijnstillers op zak heb.
Waarom? Omdat ik alle sponsors en alle buren, vrienden en familie die allemaal zo royaal hebben bijgedragen niet in de kou wil laten staan, maar bovenal omdat ik in solidariteit met mijn mede-strijders natuurlijk blijf vechten voor het goede doel. Opgeven is Geen Optie!

Op naar de 10.000 euro!

Niet te geloven! Dankzij de opbrengst van de sponsor-ride en dankzij de onverwachte gulheid van enkele goede gevers, ben ik in een klap voorbij mijn sponsor-streefbedrag van € 8888,88 geschoten en noteer ik als tussenstand een opbrengst van € 9145,77. Maar als 'Rupsje Nooitgenoeg' heb ik natuurlijk onmiddelijk een nieuw en helder doel gesteld: "Op naar de 10.000 euro!"
Daarvoor is nog een bedrag te gaan van om precies te zijn € 854,33. Wie maakt me los? Wie is die weldoener die mijn stoutste verwachtingen gaat overtreffen?
Nee, laat ik nou niet overmoedig worden! Laten we het anders aanpakken: Als we nou samen afspreken dat een ieder die dit leest (en die nog niet heeft gedoneerd) vlug even het kleine bedragje van vijf eurootjes (€ 5,00) overmaakt op rek.nr. 37.31.46.116 t.n.v. Stichting Alpe d'HuZes (o.v.v. support Eric de Vroome), dan zijn we er toch ook?
Geloof me, ik zeg dit niet voor mij. Ik zeg het voor al die mensen die tegen kanker aan het vechten zijn, voor al die mensen die de strijd tegen kanker (voorlopig) hebben gewonnen, maar die nog kampen met de gevolgen ervan, zoals chronische vermoeidheid. Met jouw € 5,00 kan, jazeker, samen met alle andere giften en sponsorgelden van deze actie, het KWF-onderzoek worden uitgevoerd naar de meest effectieve revalidatieprogramma's voor (ex-)kankerpatiënten. En weet je wat? Ons uiterst gedreven, daadkrachtige maar bovenal hondsbrutale Alpe d'HuZes bestuur gaat zélf op bezoek bij de Minister en de Zorgverzekeraars om de vergoeding van deze revalidatieprogramma's via de ziektekostenverzekering af te dwingen. En bedenk nog eens dat geen euro, geen cent, helemaals niets verloren gaat aan organisatie-, overhead-, administratie-, of andere strijkstokkosten. Honderd procent van de opbrengst wordt aan het onderzoek besteed. Dat is de unieke garantie die de Stichting Alpe d'HuZes jullie allen biedt. Kom op!

"Jack Slagman" sponsor-ride daverend succes!

Ja, toch wel! Ik had tegen de sponsor-ride opgezien. Zoals op je verjaardag, als alles voor je feestje klaar staat en je wacht op de eerte gast die er al lang had moeten zijn. Faalangst! Nergens voor nodig. Want natuurlijk werd de sponsor-ride gisteren een daverend succes. Dankzij Floor en Tanja, dankzij Jack Slagman, dankzij JdR Cycling (leuk dat Wim er de hele dag bij was), dank zij de instructeurs en vrijwilligers, die allemaal spontaan en belangenloos hun stinkende best deden om er een sprankelend evenement van te maken. Dank ook, natuurlijk, aan alle deelnemers die zo ruimhartig hebben gedoneerd en met elkaar zorgden voor een opbrengst van maar liefst 1300 euro.
De dag begon om 9.15 uur met een praatje van mij over het doel van de actie met aansluitend de aansprekende -brok in de keel- filmreportage over Peter Kapitein en Alpe d'HuZes (TV Gelderland; 6 min.). Vervolgens ging iedereen enthousiast aan de bak met Pilates, Body Aerobics, Kick Fun en met de zes uur durende Spinning Marathon. Viel achteraf niet tegen, die marathon, vond ik zelf, te meer daar ik mij alle zes de uren (5.12 uur netto) behoorlijk uit de naad heb gefietst. Laatste twee uur was Vronie ook van de partij. De supergeslaagde dag eindigde, met gezellig nakletsen, soep en broodjes, om 16.30 uur. Klik hier voor het complete fotoalbum van deze dag. André (JdR) belde nog vanuit Mallorca met de vraag hoe het was gegaan. Ik kon niet nalaten tegen hem óók nog even over mijn blessure (aan de lies) te zeuren. Reactie van André: "Op 5 juni heb je al na een paar beklimmingen overal pijn. Wat doet zo'n pijntje aan de lies er dan nog toe?" Gelijk heeftie!

Spannend! (>33km>>4740km)

Gisteren voor het eerst deze maand weer gespind. Bij Jos. Dat is onze vaste donderdagavond spinninginstructeur die altijd voor gezellige etentjes zorgt en volgende week gaat trouwen. Spannend!
En raad eens wat? Ik heb opnieuw last van mijn blessure aan mijn linkerlies (voortvloeiend uit mijn bilblessure). Gatver! En dat terwijl ik eergisteren zonder enige pijn nog een fel 33 km buitenritje heb gescoord. Ik probeer nu voor volgende week nog een peut te charteren die mij snel weet op te kalefateren. Spannend!
De blessure komt slecht uit want voor morgen staat de spinningmarathon in sportcentrum Jack Slagman op het programma. Het idee is dat ik een inleidend wervend Alpe d'HuZes praatje hou en vervolgens met zoveel mogelijk deelnemers zes uur achtereen ga spinnen. Met nog enkele andere aktiviteiten zal heel het sportcentrum in het teken staan van de sponsoraktie. Dank aan Floor en Tanja. Hoe zal het gaan? Spannend!
Eergisteren ook een intervieuw gehad wat gaat leiden tot een Alpe d'HuZes artikel volgende week in de Voorburgse Courant. Spannend!
Het belangrijkste is dat er met de spinningmarathon (en misschien dankzij het artikel) nog veel geld wordt opgehaald voor dat ene en enig belangrijke doel, de KWF Kankerbestrijding. Ben heel benieuwd. Allerspannendst!

Leve Mallorca (>534km>>4707km)

Om maar 's met de deur in huis te vallen: vandaag was het supermaandag, de dag dat ik helemaal werd bevrijd van mijn bilblessure, die mij de afgelopen week vooral mentaal in gijzeling hield. Met onze mede-Mallorca-gangers Kees en Leo en onwaarschijnlijk mooi weer reden we deze 2e Pinksterdag de DTC Batavus Veluwetocht (108 km). Van alle pijntjes bevrijd was ik deze rit in supervorm met, na de koffiepauze, een gemiddelde snelheid van 33 km/u. Niet eerder dit seizoen heb ik zó lekker gereden! Dat smaakt naar meer, het liefst op een donderdag ergens begin juni.

Het wordt deze aflevering trouwens helemaal zo'n tenenkrommend positief gestemd verhaaltje want nu ga ik vertellen over onze, sorry, geweldige Mallorca belevenis. Ik kan er niet omheen: met JdR Cycling (dank je wel Andre en Alain) heb je op Mallorca een superverzorgde fietsvakantie, met leuke mensen, goede organisatie en begeleiding, prachtige routes, klasse-hotel en lekker eten. Maandag de eerste rit van 114 km naar Petra. Stayerend achter de gehuurde motorscooter van Marion (vrouw van Leo) werd nog even de recordsnelheid van 60 km/u bereikt. Op de rit van dinsdag werden we vergezeld door John Knoops en consorten uit Mierlo/Helmond. Samen met de vijf Veghelse vrienden werd deze 100 km-rit daardoor een gezellig Brabants gebeuren. Harald moet zelf nog maar eens vertellen hoe hij vorig jaar letterlijk op zijn sokken de finish bereikte van La Marmotte. Voor woensdag stond de Koninginnerit gepland naar de Puig Major, de hoogste berg van Mallorca. Helaas, helaas moest ik deze beurt voorbij laten gaan omdat mijn bilblessure begon op te spelen en ik ook nog pijn kreeg aan mijn knie. Op advies van André kwam ik terecht bij Rudy Jongen, masseur en fysiotherapeut (uit Boxmeer). Wie maar niet van zijn of haar fietsblessure af kan komen, raad ik aan onmiddelijk deze fenomenale, gespecialiseerde wielrennermasseur te consulteren. Succes (bijna) gegarandeerd. Rudy had direct gezien dat mijn bekken scheef stond. In no time had hij de boel weer recht en kreeg ik een helende massage. Vanaf dat moment ging het met mijn blessure weer rap bergopwaarts.
Donderdag kregen we bezoek van de Alpe d'HuZes mede-stijders Chris en Gwen (Team Healthwinners). Met hen en de groep werd o.a. de 5,5 km klim naar Randa Cura ondernomen (ritafstand 102 km). De vrijdag was voor Palma, een stad die qua sfeer de vergelijking met Barcelona gemakkelijk kan doorstaan. Zaterdag, o.l.v. Alain, werd onze vierde en laatste rit verreden, opnieuw naar Randa Cura om de nodige klimkilometers in de benen te krijgen. Met steun van Linda, Jaap en John (dankjullie wel) heb ik de klim naar Randa Cura nog maar een keer extra gedaan (ritafstand 109 km). In Frankie's la Terrazza vierden we onze laatste avond en namen we afscheid van een fantastische week Mallorca. Tot volgend jaar! Klik hier voor alle foto's.

Gemengde gevoelens (>52km>>4173km)

Zojuist belde Edwin van der Molen, die ik had ontmoet bij de eerste Alpe d'HuZes deelnemersbijeenkomst in november en die toen vertelde over zijn zus Marja en over de geweldige manier waarop zij strijd heeft gevoerd tegen borstkanker. Het aangrijpende verhaal van Edwin en Marja kun je lezen door hier te klikken.
Edwin belde overigens om te vragen of ik nog shirtjes nodig had voor de spinningmarathon (op 17 mei) én om te melden dat ik -wat ik nog niet wist- met mijn weblog in het meinummer van 'Fiets' sta en daarmee (moet niet gekker worden) nota bene een mobiele telefoon heb gewonnen óók nog 's een keer.
En omdat ik met deze uitverkiezing natuurlijk erg in mijn nopjes was, begon ik ook tegen Edwin over mijn blessure te zeuren. Terwijl hij geduldig luisterde, informeerde ik terloops naar zijn zus Marja. Hij vertelde dat bij haar opnieuw uitzaaiïngen zijn geconstateerd. Terwijl ze zo ontzettend graag wilde, zal Marja op 5 juni niet meefietsen, waarbij Edwin vertelde dat het nog erger is dan dat. In één klap besef ik de belachelijkheid van mijn blessurepijntjes en de harde, slopende realiteit en volstrekte oneerlijkheid van die vreselijke ziekte kanker en weet ik dat mij maar één ding te doen staat en dat is gewoon zonder gezeur die berg oprijden, voor mijn zus, voor Marja, voor Peter en alle anderen en moet ik tot die tijd dóórgaan om te proberen zoveel mogelijk geld op te halen voor de KWF Kankerbestrijding, want daarom gaat het bij Alpe d'HuZes en nergens anders om!
Over een paar uur vertrekken we naar Mallorca. Met gemengde gevoelens..

Maandrapportage april (apr.>904km; t/m apr.>>3954km)

Stel: ik zat níet te balen van mijn opgelopen blessure, dan zou ik hier over de afgelopen maand april een jubelverhaal vertellen, ongeveer als volgt.
In tegenstelling tot vorige maand heb ik het geplande km-aantal (van 700km) met ruim 200 km overschreden. Het spinnen is er deze maand bij ingeschoten, namelijk bijna 5,5 uur tegenover de geplande 8 uur. De totale trainingstijd over april bedraagt ruim 41,5 uur en dat is toch maar mooi 5,5 uur méér dan het geplande urenaantal. Daar komt bij dat ik in april 7 x naar de sportschool ben geweest voor krachttraining (versterking rug- en buikspieren). De totale trainingtijd (wegtraining + spinnen) vanaf november is opgelopen tot 222 uur. In 25 weken (vanaf 1 november) heb gemiddeld 8,5 uur per week getraind.
Met nog één maand te gaan heb ik nog ca. 550 km te fietsen om het geplande totaal aantal van 4500 km te bereiken. Een piece of cake zou je zeggen. Voor spinning staan de komende maand 10 uur gepland. Dat ga ik zeker niet halen. Maar da's pas de problème!
Klik hier en zie het schematisch overzicht van alle maandrapportages.

Helaas... nu zit ik dus opgescheept met een vervelende blessure. Inmiddels weet ik dat het gaat om de aanhechting van een spier boven in de linkerbil, die door overbelasting eergisteren tijdens de Steven Rooks Classic, geïrriteerd is geraakt. Bij aanspanning van de spier trekt de pijn door naar de quadriceps (of zoiets). Het beste zou zijn om de geïrriteerde spier een weekje rust te gunnen. Met het oog op Mallorca denk ik niet dat dit gaat lukken. We zullen zien.
Zorgelijker is m'n rug. Tijdens de Steven Rooks Classic had ik er de hele dag ongelooflijk veel last vast. Het lijkt erop dat alle buik- en rugspieroefeningen van de afgelopen maanden me niets hebben opgeleverd. Ik weet niks anders te bedenken dan er maar het beste van te hopen.

Geblesseerd! (>162km>>4121km)

Gisteren met de trein (2.45 uur) naar Maastricht, vanaf Utrecht samen met Leo. Om 9.40 snel op de fiets naar de startplaats van de 160 km Steven Rooks Classic. Klokslag tien vertrekken we. Direct vanaf het begin wordt er veel te hard gereden. Mijn hartslag loopt een paar keer op tot 170 slagen per minuut. Met een forse wind tegen moet ik telkens weer sprinten om bij de groep te blijven. Mijn benen doen zeer. Ik haak af. De groep verdwijnt uit het zicht. De rest van de dag rijd ik alleen. Met wazige blik ploeg ik mij door het Ardense land. Heuvel op, heuvel af. De pijn in mijn rug wordt steeds heftiger. Steeds moet ik van de fiets af om mijn rug te rechten. Mijn linkerheup gaat ook steeds meer pijn doen. Het wordt min of meer een lijdensweg, ook al omdat het koud, buiïg weer is (waar ik zo langzamerhand de balen van heb) en omdat het gewoon een erg zwaar parcours is, met La Redoute en de Côte de Drolenval als zwaarste beklimmingen. Om 10 voor 6 bereik ik koud, nat en verwilderd, toch nog de finish. Prompt staat Leo voor mijn neus en houdt mij een grote puntzak voor met Belgische frieten plus een biertje. Dat had ik nou net nodig.
En nu ben ik dus geblesseerd aan mijn heup. Met al dat gejakker, koud vanaf de start, heb ik mij ongetwijfeld veel te veel geforceerd. Dat is voor niemand goed, maar voor oude mannen natuurlijk helemaal niet. Stom, stom, stom. Een week rust zou me goed doen, maar we gaan zondag al naar Mallorca, met de bedoeling om keihard te trainen. Als dat maar goed gaat...

Weerpech

Zojuist naar het journaal met weerbericht gekeken. Morgen is immers de Steven Rooks Classic. En eens een keer zo'n tocht met droog weer rijden zou niet gek zijn. Gatver... toch weer buien morgen. En behoorlijk fris ook nog. Wat een pech. Vandaag met Koninginnedag was het, met veel buien en af en toe een straaltje zon, ook niet veel soeps. Vanochtend (en dat was weer wel leuk) bij onze voorzitter Coen van Veenendaal in Everdingen langs geweest om banners en shirtjes op te halen voor de sponsor-ride op 17 mei in Sportcentrum Jack Slagman. De fonkelnieuwe banners zijn werkelijk prachtig. Als ik Coen moet geloven -en dat doe ik- dan wordt het 5 juni een fantastische dag, met o.a. veel bekende oud-profrenners. Ook belooft de ploegenpresentatie op 25 mei een waar mediaspektakel te worden. Ik heb er zin in, maar het komt allemaal wel akelig dichtbij.

Geschoren benen

Als ik fiets, dan loopt mijn neus. Dat zie je niet alleen bij mij, maar bij iedereen in het peleton. In het begin van mijn zogenaamde carriëre volgde ik met open mond de onnavolgbare verrichtingen van de geoefende snuiter: met de wijsvinger tegen de zijkant van de neus, werd het snot met één heftige snuitbeweging door het andere neusgat geperst en onder de arm door feilloos op straat gekwakt. Als ik dát toch eens zou kunnen, dacht ik dan. Maar telkens als ik die door mij zo bewonderde snuittechniek wilde uitproberen, droop het snot in slierten langs mijn kin en op de mouw. Inmiddels draai ik mijn hand er niet meer voor om en houd ik, met mijn super-snuittechniek, schijnbaar achteloos de neusgaten vrij.
Genoeg om het volle respect van de groep af te dwingen is het echter niet. Daarvoor is nodig dat je je ook conformeert aan de strenge mores van het peleton toerrijders. Een tasje met reparatiespullen onder het zadel kan gewoon écht niet meer. Een fietspompje op de fiets? Is absoluut not done en hoort samen met de andere spullen in de achterzak van je wielershirt. En dan het allerergste: fietsdopjes op de ventielen. Haal ze er gelijk maar af, want je rijdt ermee voor joker. En nu sinds deze week de warmte terug is in het land en dus het blote benenseizoen is begonnen, zie je dat in het peleton massaal het scheermes weer ter hand is genomen om ook wat de benen betreft de vergelijking met de echte profs te kunnen doorstaan. Al die uiterlijkheden, inclusief de geschoren benen, zijn er alleen voor de show. En nou komt het rare: ik doe er volop en ongegeneerd aan mee!

'De Kop is Top' (>218km>>3959km)

Als er een lekker briesje uit het zuiden waait, dan komt op deze aarde goed en wel maar één bestemming in aanmerking en dat is, jawel, ... Den Helder. Tenminste, als je in Voorburg woont, van fietsen houdt en als je veel kilometers wilt maken zonder je al te veel te hoeven inspannen. En omdat we vandaag met de verjaardag van Barbara en de inmiddels sterk verwaarloosde tuin al genoeg om handen zouden hebben, togen wij gisteren al op pad naar voor ons onbekend gebied, want hoger dan Bloemendaal waren we nog nooit gekomen. Katwijk, Noordwijk, Zandvoort, Egmond aan Zee, Bergen aan Zee, het duinbos bij Schoorl. Bij mooi weer -en dat was het- is deze kustroute (LF 1b) door de kop van Noord-Holland een lust. Er is veel te zien (véél meer bollenvelden dan rond Lisse), met als hoogtepunten de Hondsbossche Zeewering bij Petten, het lieflijke Callantsoog en de Vuurtoren bij Den Helder. Na 145 km geeft het een lekker gevoel om met nog hoge snelheid deze Noordkaap te ronden. Het enige dat onze tocht ontsierde waren de vele VVV-borden met daarop de slogan 'De Kop is Top'. Kunnen ze daar nou echt niks beters voor bedenken? Hoewel, het blijft een kwestie van smaak. Want waarom vind ik 'Twenthe jezelf!' of 'I Amsterdam' helemaal niks, terwijl de slogan 'Er gaat niets boven Groningen' mij weer wél aanspreekt. Als rijmslogan blijft de door kleindochter Bo bedachte kreet 'Vronie Macaroni' natuurlijk het leukst. Met nog twee na-het-werk-ritjes eerder in de week (+ hellingproeven) toch een aardig weektotaal van 218 km behaald.

Amstel Gold Race (>420km>>3741km)

Zoiets leek mij als kind het einde: een optocht door je eigen straat. Vandaag was het zover. Het profpeleton van de Amstel Gold Race scheerde vanmiddag rakelings langs ons vakantiehuisje in Landsrade (bij Gulpen), waar we met Antsje en Johannes een weekje logeerden. Met al die zenuwachtig toeterende motoren en materiaalwagens blijft zoiets een belevenis. En alsof dat nog niet genoeg was volgde er nóg een cadeau vandaag: Na lang aarzelen is de lente (niet gezwegen, toch gekregen) nu dan toch uiteindelijk definitief van stal. Helga van leur is door het dolle heen. Met ongepast zelfvertrouwen kondigt ze nu al aan dat de temperatuur volgend weekend boven de 20 graden zal reiken. Moet niet gekker worden. Zaterdag bij de 250 km-toerversie van de AGR moesten we het nog doen met een magere 10 - 12 graden en flink wat regen in de laatste 50 km. 's-Ochtends waren we met zo'n 30 à 40 gelijkgestemde Alp d'HuZessers om 7.10 uur van start gegaan. Maar omdat Klaas Veenbaas snel vertrok, zeg maar gerust als door een katapult weggeschoten (alleen Leo kon volgen), viel de groep snel uit elkaar. Wijs geworden door de Ronde van Vlaanderen haalde ik met zuinig rijden (wieltjesplakker!) de finish in een voor mijn doen snelle tijd van (netto) 9.07 uur (gemiddeld > 27 km/h). Het was, samen met het zondagse lenteweer, een mooie afsluiting van een lekkere Limburgse week met 170 km trainen, veel wandelen en een dagje relaxen in Maastricht.

... en nog vele jaren! (>0km>>3321km)

Een echt verjaardagsweekendje was het. Gisteren Furkan (alweer 6 jaar, wat word jij al gróóót) en mijn jongste broer die in hotel Karel V (Springstraat, Utrecht; mooie ambiance) zijn 50-ste verjaardag vierde (wat word jij al gróóót). En dan vandaag, natuurlijk, Vronie (laat ik toch maar iets gezelligs doen) die haar verjaardag vierde met op de achtergrond de R'dam Marathon en het feestje van Tom Boonen. Kortom, aantal trainingskilometers: nihil, nakko, nada.
Morgen op naar Zuid-Limburg (gelukkig toch een ander huisje kunnen vinden) met zaterdag 19 april de Amstel Gold Race. De eerste dagen worden niet gemakkelijk vanwege enkele ingelaste straftrainingen, gericht op herstel van de dit weekend opgelopen gewichts-averij.